ترک اعتیاد به پتیدین با مؤثرترین روش‌های درمان دارویی و روانشناختی

مپریدین (Meperidine) یا پتیدین (pethidine) با نام تجاری دمورال یک داروی تجویزی خوراکی یا تزریقی است که اغلب برای درمان درد متوسط تا شدید تجویز و استفاده می‌شود. پتیدین تقریباً مشابه مورفین می‌باشد. این مواد مخدر یکی از داروهای مخدر ضد درد است که با تغییر احساس درد بدن، درد را کاهش می‌دهد. به جای ناراحتی، کاربران احساس سرخوشی می‌کنند و به تدریج آرام و بی حس می‌شوند. مپریدین مانند هر نوع مواد مخدر دیگر می‌تواند بسیار اعتیاد آور باشد و منجر به وابستگی جسمی و روحی می‌شود. در این حالت انتخاب یک روش مناسب برای درمان اعتیاد به پتیدین اقدامی است که باید هر چه زودتر انجام شود تا از عوارض بعدی این وابستگی جلوگیری نماید. مراحل مختلفی مانند سم زدایی و مشاوره‌های رفتاری پیش روی فرد معتاد به پتیدین خواهد بود که به او برای رهایی از این داروی اعتیادآور کمک می‌کند.

اعتیاد به مسکن پتیدین

اعتیاد به دمورال ظاهراً به طور تصادفی بروز می‌کند زیرا معمولاً افراد مواد ضد درد را با هدف معتاد شدن مصرف نمی‌کنند و دارو را صرفاً برای تسکین درد استفاده می‌کنند. متأسفانه هر چند افرادی هستند که قربانی عوامل قوی در فرمول بسیاری از انواع داروهای مسکن و سایر داروها می‌شوند. پتیدین یکی از انواع ضد دردها است که افراد زیادی را در مسیر اعتیاد قرار داده است.

اثرات اعتیاد به پتیدین

برای آگاهی از آنچه که دنبال آن هستید، مهم است که اثرات اعتیاد به پتیدین را درک کنید. مپریدین می‌تواند یک فرد متعادل را تحت تأثیر قرار دهد و حالت جسمانی، روحی و احساسی او را تغییر دهد به گونه‌ای که رفتار غیر طبیعی و ناهنجار از خود نشان دهد. عوارض جانبی عمده اعتیاد به پتیدین عبارتند از:

• نوسانات خلقی
• دشواری در تنفس
• خواب آلودگی
• درد قفسه سینه
• مشکلات دید
• سردرد
• غش
• سرگیجه
• لرزش
• فشار خون پایین

نشئگی زیاد ناشی از مصرف یک دوز پتیدین بسیار کوتاه است و بیشتر اعتیاد به دلیل القاء بالای شیمیایی آن است و نه اثرات ضد دردی که در فرد معتاد ایجاد می‌کند. نشئگی بسیار اعتیاد آور است و فرد معتاد دوزهای بیشتر و بیشتر را برای حفظ این حالت مصرف می‌کند. بدن به حضور پتیدین وابستگی پیدا می‌کند به طوری که مقاومت به مواد مخدر به سرعت شکل می‌گیرد، در نتیجه فرد معتاد دوز مصرفی خود را افزایش می‌دهد، نیاز جسمی دوباره جبران می‌شود و از طرف دیگر نیاز به میزان بیشتر به صورت یک الگو ایجاد می‌شود. خطرات عوارض طولانی مدت ناشی از مصرف مقادیر زیاد مپریدین به طور نمادین نیز افزایش می‌یابد.

اگر یکی از عزیزانتان درگیر اعتیاد است چگونه باید به او نزدیک شوید؟

مهم است که بدانیم چگونه می‌توان وضعیت را با شیوه‌ای حمایتی مورد گفتگو قرار داد. در ادامه چند نکته برای کمک به یک معتاد که به او علاقه دارید، به شما پیشنهاد می‌شود:

• پشتیبان باشید و بدون قضاوت کردن عمل کنید.
• او را تهدید یا منزوی نکنید. به جای آن او را در کنار خود بپذیرید. بدانید که آنچه که بر عزیزان شما در حال گذر است، آسان نیست.
• او را برای شرکت در درمان و ترک مواد مخدر و پیگیری پروتکل‌های درمان تشویق کنید.
• در روند درمان درگیر شوید. اگر فرد معتاد در درمان‌های گروهی شرکت می‌کند، ببینید آیا می‌توانید همراه او در جلسات شرکت کنید.

از روش‌های مفید در این زمینه مداخله حرفه‌ای و ارتقاء جامعه و آموزش خانواده می‌باشد. در یک مداخله، خانواده و یا دوستان به صورت دوستانه با فرد روبرو می‌شوند، احساسات خود را در مورد این که چگونه اعتیاد بر زندگی آنها و زندگی اطرافیان تأثیر می‌گذارد، بیان می‌کنند. با خانواده درمانی اعضای خانواده فرد معتاد در یک سری از آموزش‌ها شرکت می‌کنند تا مهارت‌هایی را که برای کمک به دوستشان نیاز دارند تا رفتارهای ناسازگار مرتبط با اعتیاد را تغییر دهند، کسب نمایند. کلاس‌ها موضوعات مختلفی را شامل می‌شوند:

• درک عوامل محرک برای معتاد شدن فرد.
• استراتژی‌های ارتباطی مثبت
• استراتژی‌های تقویتی مثبت
• راهبردهای حل مسئله
• مراقبت از خود
• احتیاطات امنیتی
• تشویق فردی که معتاد شده است برای پذیرفتن کمک

ارزیابی و بررسی اولین مرحله درمان

اگر درگیر اعتیاد هستید لازم است بدانید هنگامی که تصمیم به ورود به یک برنامه درمان ساختاری برای ترک اعتیاد به مپریدین دارید، باید مصاحبه‌ای انجام دهید. کارکنان پشتیبانی در مرکز توانبخشی از شما می‌پرسند که چه مدت دمورال را استفاده کرده‌اید. همچنین هر گونه سابقه مصرف مواد مخدر که شامل اعتیاد به مواد دیگر می‌شود را نیز از شما خواهند پرسید. به علاوه درباره سابقه خانوادگی و اینکه آیا یکی از اعضای خانواده شما در معرض مشکلات اعتیاد به مواد مخدر است یا خیر نیز از شما سؤال خواهد شد. این اطلاعات برای ایجاد یک طرح درمان فردی مورد نیاز است که به بهترین وجه نیازهای خاص بیمار را برآورده می‌کند. برای اطمینان از کسب بهترین نتایج ممکن، برنامه‌ها در طول اقامت فرد به روز رسانی می‌شوند.

سم زدایی پتیدین و زمان خماری

بسته به شدت اعتیاد، میزان مصرف دارو و فواصل استفاده از آن، شدت خماری پتیدین متفاوت خواهد بود. علائم خماری معمولاً در عرض 24 ساعت از آخرین دوز مشاهده می‌شوند، اگرچه بعضی‌ها شروع به بروز علائم ظرف مدت سه ساعت می‌کنند. علائم در حدود 2 تا 3 روز به اوج خود می‌رسند و حدود 1 تا 2 هفته نیز طول می‌کشند. نشانه‌های رایج خماری پتیدین عبارتند از:

• اضطراب، پارانویا و تحریک
• هذیان و توهم
• بیخوابی
• تهوع و استفراغ
• آبریزش بینی و چشم
• مشکل تنفسی
• دردهای عضلانی
• تعریق، لرز، و خشکی دهان
• فشار خون بالا

یک برنامه سم زدایی به شدت توصیه می‌شود که به کاهش این علائم کمک کند. پزشکان معمولاً توصیه می‌کنند که میزان مصرف دارو کاهش یابد تا اثرات شدید خماری دمورال کاهش پیدا کند. گزینه‌های درمان کمکی نیز می‌توانند در توانبخشی مراقبت‌های پزشکی مورد استفاده قرار گیرند.

درمان اعتیاد

بسیاری از گزینه‌های درمانی و برنامه‌های توانبخشی برای کسانی که از اعتیاد به پتیدین رنج می‌برند، وجود دارند.

دارو

چندین نوع دارو ممکن است برای درمان اعتیاد به پتیدین، تا زمانی که فرد تثبیت شود و بتواند برنامه بهبودی خود را آغاز کند، استفاده شوند. نالترکسان یک داروی آنتاگونیست است که مانع از فعال شدن گیرنده‌ها توسط مواد مخدر می‌شود اما این دارو همانند برخی از گزینه‌های دیگر به خوبی توسط برخی بیماران تحمل نمی‌شود. متادون و بوپرنورفین هر دو می‌توانند اعتیاد به پتیدین را به عنوان داروهای نگهدارنده‌ای که باعث کاهش میل و کاهش علائم خماری می‌شوند، درمان کنند، اما ممکن است بیشتر برای افرادی که وابستگی شدید فیزیولوژیکی به مواد مخدر دارند مفید باشند. هر یک از این داروها را می‌توان در شرایط خاصی به عنوان گزینه‌های مطمئن و قابل اعتماد مورد استفاده قرار داد، اما مهم است که توجه داشته باشیم که آنها جایگزین مپریدین (یا هر گونه مواد مخدر اعتیاد آور دیگر) نیستند. در عوض، آن‌ها فرد را تثبیت می‌کنند، شدت عوارض جانبی مرتبط با بهبودی را به حداقل می‌رسانند و اجازه می‌دهند شخص زندگی خود را بدون اعتیاد به مواد مخدر با استفاده از درمان با دارو ادامه دهد.

رفتار درمانی

درمان و تکنیک‌هایی که به تغییر رفتارهای ناسالم در ارتباط با مصرف مواد، از جمله درمان شناختی-رفتاری، درمان ارتقاء انگیزشی و بیوفیدبک کمک می‌کنند، گزینه‌های مؤثر درمانی برای مبارزه با اعتیاد به مواد و ترک اعتیاد هستند. رویکردهای درمانی رفتاری اغلب در برنامه‌های درمان اعتیاد به ماده مخدر دمورال به صورت بستری و سرپایی استفاده می‌شوند. درمان رفتاری به فرد مربوط می‌شود و او را تشویق می‌کند رفتارهای ناسازگار ناشی از اعتیاد به مواد مخدر را مورد توجه قرار دهد. این درمان‌ها شناختن مشکلات و عوامل محرک و نحوه کسب مهارت‌های مقابله مؤثر برای رفع آنها را آموزش می‌دهند. ترکیب روش‌های مختلف درمانی که توسط متخصصین مختلف ترک اعتیاد ارائه می‌شود، به عنوان بخشی از ترک اعتیاد به صورت بستری شدن و برنامه‌های درمان سرپایی در دسترس است.

بستری شدن در بیمارستان

به طور معمول، برنامه‌های توانبخشی بستری در هرجا بسته به میزان شدت اعتیاد و عوامل دیگر، از قبیل وجود اعتیاد به چندین مواد مخدر و شرایط جسمانی و بهداشت روانی، بین 30 تا 90 روز به طول می‌انجامد. درمان به صورت بستری شدن اغلب برای افراد مبتلا به اعتیاد به پتیدین توصیه می‌شود زیرا این ماده مخدر به طور فیزیکی اعتیاد آور است. داروهای مورد استفاده به علت ایجاد علائم خماری در افرادی که اعتیاد به دمورال را ترک کرده‌اند، خطر قابل توجه عود اعتیاد را دارند. برای جلوگیری از ریسک ابتلا به عود، درمان روزانه و 24 ساعته که در بیمارستان ارائه می‌شود برای این معتادان سودمند است. با گذشت زمان، بیماران مهارت‌هایی را یاد می‌گیرند که به رغم وسوسه‌های مواجهه با مواد مخدر، از اعتیاد مجدد به مپریدین جلوگیری خواهند کرد. آن‌ها همچنین یاد می‌گیرند چگونه با هر گونه آسیب‌های عاطفی روبرو شوند که منجر به ایجاد اعتیاد می‌شوند و همچنین چگونگی استفاده صحیح از این مواد را به گونه‌ای که موجب بروز عادت‌های ناسالم مانند اعتیاد نشوند را فرا می‌گیرند. برخی از خدمات ارائه شده به معتادان دمورال بستری شده در بیمارستان عبارتند از:

• پشتیبانی پزشکی و روانی 24 ساعته در 7 روز هفته
• دسترسی به گروه های حمایتی در درمان
• کلاس‌های ورزش و تغذیه
• یک محیط بدون مواد مخدر
• امکانات متفاوت که بسته به گزینه درمانی که انتخاب شده است تفاوت دارند.

درمان سرپایی

برای کسانی که اعتیاد کمتری به پتیدین دارند یا کسانی که به دنبال مراقبت از خود پس از اتمام دوره درمان بستری هستند، درمان در خارج از یک مرکز اقامتی ممکن است یک گزینه مناسب باشد. در این برنامه‌ها، افراد قادر به ادامه زندگی در جوامع خود می‌باشند، در حالی که درمان برای چند ساعت در هفته ادامه می‌یابد. برنامه‌های درمانی سرپایی ممکن است شامل گروه‌های پشتیبانی نیز باشند.

برنامه‌های 12 مرحله‌ای

درمان 12 قدم و دیگر اشکال حمایت متمرکز بر اعتیاد، در ارائه مراقبت‌های پشتیبانی مداوم به کسانی که از اعتیاد بهبود می‌یابند، مفید هستند. درمان 12 قدم معمولاً به صورت برنامه‌های غیر انتفاعی و آزاد است که جلسات منظمی را برگزار می‌کند که توسط دیگر معتادان بهبود یافته که قادر به درک و پشتیبانی یکدیگر در یک محیط امن هستند، تشکیل می‌گردند. دوره‌های درمانی بستگی به سطح اعتیاد و رفاه جسمی و روانی فرد دارد. یک پزشک می‌تواند به انتخاب گزینه‌های شما کمک کند.

چگونه بهترین نتیجه را دریافت کنید

برای به دست آوردن بهترین نتیجه از برنامه ترک اعتیاد به پتیدین، شما باید بدانید که انتظار دریافت چه نتایجی را دارید. شما مطمئناً می‌توانید انتظار داشته باشید که مرکز توانبخشی و ترک اعتیاد به شما کمک کند تا اعتیاد روانی و جسمی خود به مپریدین را ترک نمایید. اعتیاد فیزیکی به مواد مخدر به طور کلی ساده‌تر از دو مشکل دیگر برای غلبه بر آن است. اعتیاد روانشناختی به طور معمول به عنوان مشکل جدی‌تر شناخته می‌شود، زیرا ممکن است وابستگی شدیدی به مصرف دمورال داشته باشید. چند نکته را مرور کنید تا بتوانید بیشتر از درمان ترک اعتیاد به پتیدین بهره مند شوید.