ترک اعتیاد به مخدر جدید ماشروم و ماده مؤثره سایلوسیبین موجود در آن
ماده مخدر ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست، اما مسلماً افراد قصد ندارند آن را به صورت مداوم مصرف کنند. همانند هر ماده روان گردان دیگر، مصرف کنندگان این ماده تأیید می‌کنند که اثرات روانی ماشروم می‌تواند بسیار اعتیاد آور باشد و مقاومت در برابر آن سخت است. وابستگی روانشناختی به ماشروم واقعی است و نباید از طرف مصرف کنندگان نادیده گرفته شود.
کشت و مصرف مخدر ماشروم
این اصطلاح برای قارچ‌هایی است که حاوی سایلوسیبین (یک ماده توهم زا) هستند. فرد می‌تواند این قارچ‌ها را بخورد، با آنها چای دم کند، آنها را با غذاهای دیگر مخلوط کند یا همانند برخی افراد برای از بین بردن طعم تلخ آنها را با شکلات مخلوط کرده و سپس مصرف نمایند. تقریباً 30 دقیقه پس از مصرف، اثرات توهم زای ماشروم ممکن است شروع شود. درک افراد از رنگ، صدا و نور ممکن است تغییر کند و سطوح ممکن است در نظر آنها دارای حرکت یا موج باشد. ممکن است اشیاء متحرک دارای دنباله‌های قابل مشاهده در پشت باشند. در کنار این اثرات، بعضی افراد همچنین حالت تهوع، ضعف عضلات و سایر تغییرات فیزیکی را تجربه می‌کنند. تغییر در ادراک و تفکر می‌تواند بین سه تا هشت ساعت طول بکشد. صدها نوع ماشروم مختلف وجود دارند که دارای سایلوسیبین هستند و در نتیجه خواص توهم زایی را نشان می‌دهند. این قارچ‌ها در بخش‌های گسترده‌ای از مکزیک، آمریکای جنوبی، مالزی، هند و اندونزی رشد می‌کنند. همچنین می‌توان آنها را در جنوب آمریکا و شرق استرالیا پیدا کرد. به نظر می‌رسد که آنها برای هزاران سال در مراسم مذهبی مورد استفاده قرار گرفته‌اند و برای آزتک‌ها ماده‌ای شناخته شده است. در متون باستانی به مصرف این مخدر در مراسم مذهبی آزتک‌ها برای باز شدن چشم سوم اشاره شده است. بعضی افراد به قارچ‌های حاوی سایلوسیبین به عنوان مجیک ماشروم اشاره می‌کنند، زیرا توهم‌ها و تصورات موجب می‌گردند تا فرد گمان کند به نوعی از بینش‌ها دست پیدا کرده است. برخی از افرادی که در کار درمان اختلالات روانی هستند اخیراً علاقه مند به استفاده از این نوع ماده در روش‌های درمانی شده‌اند. اما در هر حالت، استفاده از یک داروی روانگردان خطر زیادی را به دنبال دارد. علاوه بر خطر ایجاد تجربه منفی با پیامدهای پایدار، خطرات ایجاد اعتیاد، آسیب و پذیرش مفاهیم توهمی به جای واقعیت نیز وجود دارند.
علل اعتیاد به ماشروم
ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست و تا کنون ارتباط آنها با آسیب مغزی مشخص نشده است. این ماده مخدر دارای سطح سمیت کم است و علائم ترک اعتیاد به علت استفاده مداوم از ماشروم ادامه پیدا نمی‌کند. ماشروم سطح مقاومت سریعی را ایجاد می‌کند اما کاهش این اثرات پس از چند روز قابل مشاهده است. ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست، اما احتمال اعتیاد به مواد مخدر وجود دارد. اغلب، این سفر معنوی است که می‌تواند اعتیاد آور باشد. گاهی اوقات افراد استفاده از ماشروم را به این دلیل شروع می‌کنند که به دنبال بیداری معنوی درونی بیشتری هستند.
مقاومت
مقاومت به سایلوسیبین می‌تواند به سرعت ایجاد شود و پس از استفاده مکرر در فواصل کوتاه سطح آن در بدن به بیشترین مقدار خود (پیک) می‌رسد و سپس نتایج حاصل از مصرف آن کاهش می‌یابند. افزایش دوزها منجر به بروز عوارض جدی ناخواسته خواهد شد و فرد قادر نخواهد بود تا زمانی که از استفاده مواد توهم زا برای مدتی جلوگیری شود، بهبود یابد.
اثرات اولیه
اثرات حاصل از مصرف مواد مخدر مجیک ماشروم می‌توانند غیر قابل پیش بینی باشند و تحت تأثیر تنظیم از جمله وضعیت ذهن، محیط اطراف، روشنایی، صداها و انواع مختلف محرک‌ها قرار می‌گیرند. افراد اغلب این ماده مخدر را همراه با دوستان و یا زمانی که شاد هستند مورد استفاده زیاد قرار می‌دهند، اما تکرار تجربه‌های مشابه بسیار دشوار است زیرا علاوه بر شرایط مختلفی که در هر محیط وجود دارد، توانایی‌های مختلف و تغییرات در انتظارات نیز وجود دارد. بنابراین، هر بار تجربه استفاده از مجیک ماشروم (قارچ جادویی) در نهایت، متفاوت از گذشته است. علی رغم اثرات خطرناک و مضر، سایلوسیبین به عنوان یک ماده اعتیاد آور در نظر گرفته نمی‌شود. اثرات اولیه مواد مخدر مجیک ماشروم عبارتند از:
- اتساع مردمک
- توهم
- تحریک روانی
- تغییر در شکل مناظر، صداها یا تصاویر
- تغییر در روحیه، ادراک یا احساسات
- آرامش
- حالت تهوع
- ضعف
- عدم هماهنگی
عوارض جانبی
اثرات اولیه روان شناختی ممکن است 4 تا 6 ساعت طول بکشند، اما در دوزهای بالا، ممکن است عوارض جانبی زیانبار دیگری نیز وجود داشته باشند. این عوارض جانبی می‌توانند خطرناک باشند و احتمالاً شامل موارد زیر هستند:
- توهمات ترسناک
- عدم توانایی تشخیص شناخت داخلی از شناخت خارجی
- اختلال توهم زایی درک به صورت مداوم
- اضطراب، ترس و اختلالات روانی پارانویا
- افسردگی
- افکار خودکشی گرایانه
- افزایش ضربان قلب یا فشار خون
- فلش بک‌های غیر منتظره
- مصرف بیش از حد ماده مخدر (آور دوز)
مصرف داروهای روانگردان با اختلالات شناختی، از دست دادن حافظه یا مشکلات روانشناختی مدوام همراه است که می‌توانند هفته‌ها ادامه یابند و توانایی تصمیم گیری مناسب در مورد مصرف مواد مخدر از فرد سلب می‌شود.
علائم استفاده از ماشروم، اعتیاد و وابستگی
خوشبختانه فردی که از ماشروم استفاده می‌کند از لحاظ فیزیکی معتاد نخواهد شد. اما این احتمال وجود دارد که افراد (مرد یا زن) از نظر روانی به این ماده مخدر معتاد گردند. این حالت ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که فرد معتاد به ماشروم تریپ (سفر جادویی با ماشروم) شده است. فرد مصرف کننده ممکن است یک سفر خوب یا یک سفر بد داشته باشد. این موارد همگی به عوامل بسیاری بستگی دارند. برخی از این عوامل عبارتند از:
- حالت
- تجارب قبلی
- احساس خوشبختی
- قدرت دوز
- وضعیت ذهنی
- محیط فیزیکی
مصرف کننده می‌تواند یک یا چند علائم زیر را پس از مصرف داشته باشد:
- اتساع مردمک
- افزایش یا کاهش اشتها
- تغییر در شخصیت
- یوفوریا
- افزایش ضربان قلب
- تصورات عجیب و تغییر یافته
چرا ماشروم از لحاظ روانشناسی یک ماده اعتیاد آور محسوب نمی‌شود؟
این مواد می‌توانند در صورت سوء مصرف مشکلات جدی را به وجود آورند، اما به طور کلی از نظر اکثر دانشمندانی که اثرات ماشروم را مطالعه می‌کنند، این مواد اعتیاد آور نیستند. دلایل متعددی وجود دارند که ماشروم و ماده فعال موجود در آن (سایلوسیبین) به عنوان مواد اعتیاد آور محسوب نمی‌شوند، از جمله:
ماشروم باعث بروز اختلالات شدید و سایر عوارض جانبی روانی می‌شود که اکثر مردم نیاز دارند از مصرف دارو دور بمانند تا بتوانند زمانی برای بازیابی و جلوگیری از اعتیاد بیشتر به آن داشته باشند. مصرف ماشروم باعث بروز عوارض جانبی می‌شود که گاهی اوقات ناراحت کننده و ترسناک می‌باشند و از آن معمولاً به عنوان ماشروم تریپ (سفر جادویی با ماشروم) یاد می‌شود. فرد نمی‌تواند پیش بینی کند که این ماشروم تریپ (سفر جادویی با ماشروم) چه زمانی ممکن است اتفاق بیفتد، حتی اگر قبلاً نیز از دارو استفاده کرده باشند. ماشروم در طی یک زمان کوتاه موجب ایجاد مقاومت می‌شود و تکرار استفاده از آن بی معنی است. همانطور که توسط مرکز تحقیقات سوء مصرف مواد عنوان شده است، اثرات ماشروم می‌توانند ظرف مدت 20 دقیقه تا 2 ساعت پدیدار شوند و به مدت 3 تا 6 ساعت نیز باقی می‌مانند. مدت طولانی اثرات ماشروم به این معنی است که فرد بر خلاف کراک یا سایر مواد مخدری که معمولاً استفاده می‌شوند، نباید چند بار در در طول مدت کوتاهی از آن استفاده کند. به همین علت، ماشروم روانگردان به عنوان ماده اعتیادآور در نظر گرفته نمی‌شود. اگرچه ماشروم طبقه بندی نشده است، اما سایلوسیبین همچنان به عنوان یک داروی مخدر درجه اول فهرست شده است، زیرا با وجود غیر اعتیاد آور بودن، یک پتانسیل بالقوه برای سوء استفاده می‌باشد و مصرف آن تأیید پزشکی ندارد.
آیا ماشروم روانگردان همچنان خطرناک است؟
ماشروم روانگردان ممکن است اعتیادآور نباشد، اما مطمئناً می‌تواند خطرناک باشد. به عنوان مثال، حتی تلاش برای پیدا کردن نوع مناسب ماشروم نیز می‌تواند خطرناک باشد. برخی از مصرف کنندگان سایلوسیبین در معرض مسمومیت و احتمالاً مرگ ناشی از مصرف قارچ سمی به صورت اشتباهی هستند. این داروها همچنین می‌توانند باعث بروز موارد زیر شوند:
اثرات روانگردانی پایدار HPPD (یا اختلال توهم زایی درک به صورت مداوم) تشنج شدید یا توهمات ترسناک و همچنین هراس، افسردگی، اضطراب، پارانویا، از بین رفتن شخصیت و دیگر اثرات شدید در طی یک سفر بد، تهوع و استفراغ، افزایش فشار خون، ضربان قلب و دمای بدن، اختلالات حالت افراد یا ترک ناگهانی اعتیاد و مصرف دارو که باعث می‌شود درک واقعیت برای مصرف کنندگان دشوار شود. علاوه بر این، اثرات این دارو گاهی اوقات می‌تواند شدید یا ترسناک باشد به طوری که فرد ممکن است به طور باور نکردنی حالت تهاجمی یا افسردگی داشته باشد. این افراد ممکن است برای خود یا دیگران خطرناک باشند و مستعد انجام اقدامات انتحاری یا خودکشی، خشونت نسبت به خود و کارهای دیگر باشند. استفاده از ماشروم روانگردان برای افراد همچنان بسیار خطرناک است چرا که هرگز نمی‌توانند اثراتی که این مواد باعث ایجاد آنها می‌شوند، را بدانند.
درمان اعتیاد به ماشروم: دتوکس و توانبخشی
ماشروم حاوی سایلوسیبین مثل سایر داروهای روانگردان، اعتیاد یا وابستگی فیزیکی را ایجاد نمی‌کنند. معتادان به استفاده از ماشروم در درازمدت می‌توانند مقاومتی ملایم تا متوسط را نسبت به دارو نشان دهند، که این امر می‌تواند مصرف کننده را به افزایش دوز ماشروم جهت ایجاد اثر تعریف شده دارو ترغیب کند. همچنین ممکن است وابستگی روانشناختی خفیف تا متوسطی وجود داشته باشد، به خصوص اگر فرد از ماشروم برای اهداف درمانی استفاده کند. افرادی که به صورت تفریحی و گهگاه از دارو استفاده می‌کنند و تریپ (سفر) خوبی را با آن تجربه کرده‌اند، ممکن است برای تجربه مجدد حالت روحی که داشته‌اند، در مصرف سایلوسیبین زیاده روی نمایند. از آن جا که سایلوسیبین باعث بروز نشانه‌های کشنده نمی‌شود، ترک اعتیاد به این ماده به درمان جایگزین دارویی نیاز ندارد. با این حال، از آن جا که مواد شیمیایی در بافت چربی بدن ذخیره می‌شوند، قطع ناگهانی دارو می‌تواند علائم ترک اعتیاد خفیف تا متوسط داشته باشد. برای جلوگیری از بروز عوارض جانبی اضافی، توصیه می‌شود که کاهش آهسته میزان مصرف ماشروم انجام گیرد. تحریک حسی گاهی اوقات برای کاهش علائم HPPD انجام می‌شود. بنزودیازپین‌ها نیز در طول درمان دتوکس ماشروم برای جلوگیری یا کنترل تشنج و تحریک تجویز می‌شوند.
درمان دتوکس به تنهایی برای درمان اعتیاد کافی نیست. مراکز درمان اعتیاد اغلب پیشنهاد می‌کنند که یک فرد به یک مرکز توانبخشی برای تضمین تداوم توانبخشی و بهبود بعدی نیز مراجعه نماید. در مراکز ترک اعتیاد، فرد مصرف کننده ماشروم درمان مبتنی بر رفتار، مانند درمان رفتاری شناختی را دریافت می‌کند. پس از ترک اعتیاد، بیمار این امکان را برای ادامه درمان‌ها و برنامه‌های سرپایی دارد که شامل مصاحبه انگیزشی، درمان خانوادگی چند بعدی و انگیزه‌های تشویقی هستند.
درمان اعتیاد
در صورت اعتیاد به سایلوسیبین مجبور نیستید به تنهایی با آن مبارزه کنید. تعدادی از گزینه‌های درمانی مختلف برای کسانی که از سایلوسیبین استفاده می‌کنند وجود دارند. پروتکل‌های درمانی استاندارد برای اعتیاد می‌تواند با تنظیمات تخصصی برای نیازهای منحصر به فرد هر شخص ترکیب شوند. گزینه‌های احتمالی برای درمان اعتیاد عبارتند از:
- درمان و مراقبت‌های سرپایی: اگر چه شواهدی وجود ندارد که نشان دهد افرادی که به طور مداوم یا بیش از حد از سایلوسیبین استفاده می‌کنند، وابستگی فیزیکی به دارو دارند، اما الگوهای مصرف مشکل دار نیز ممکن است به وجود آیند. افرادی که مجبور به استفاده از سایلوسیبین هستند ممکن است در ابتدا جهت برنامه درمان اعتیاد بستری شوند. بستری شدن به بیماران کمک می‌کند تا از عوامل فردی و محیطی که ممکن است عود را ایجاد کند، فاصله بگیرند و به آنها اجازه دهد تا تنها بر بهبودی خود تمرکز کنند.
- مراقبت تشخیص دوگانه: بعضی از افراد مبتلا به عوارض اعتیاد به سایلوسیبین ممکن است علاوه بر این از یک اختلال روانشناختی همراه آن مانند افسردگی، اضطراب، اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی رنج ببرند. گفته می‌شود که یک فرد مبتلا به اعتیاد و یک وضعیت سلامت روحی، تشخیص دوگانه دارد. مهم است که افراد مبتلا به تشخیص دوگانه یک برنامه درمان جامع دریافت کنند که به طور همزمان هر دو موضوع را حل کند تا خطر ابتلا به عود کاهش یابد.
- روان درمانی: کسانی که در دوران بهبود از روان درمانی به صورت گروهی یا فردی یا ترکیبی از هر دو استفاده می‌کنند، این امر به آنها اجازه می‌دهد تا مسائلی را که موجب اعتیاد به سایلوسیبین شده است، بررسی گردد. درمان به بیماران کمک می‌کند تا علائم هشدار دهنده عود را تشخیص دهند و مهارت‌های مقابله‌ای را در موقعیت‌های اضطراری مورد استفاده قرار دهند. علاوه بر این، مشاوره می‌تواند به پیشرفت مدیریت استرس و مهارت‌های پیشگیری از عود کمک کند.
- حمایت اجتماعی: یک جنبه مهم رهایی از اعتیاد به سایلوسیبین حمایت اجتماعی است. این حمایت می‌تواند به صورت کمک‌های خانواده و درمان، گروه‌های مراقبت بهداشت روانی جامعه یا گروه‌های جایگزین باشد.
- خدمات اضافی: دیگر پشتیبانی‌های مهم باید در صورت نیاز ارائه شوند. آموزش روانشناسی، حمایت دوستان و اطرافیان، توانبخشی حرفه‌ای، آموزش مواد مخدر، گروه‌های پیشگیری از بازگشت و مدیریت مشکل نمونه‌هایی از این موارد پشتیبانی هستند.
تجربه مصرف مخدر ماشروم
اولین تجربه مصرف مواد مخدر ماشروم: اولین بار من 16 ساله و با دوستانم در مدرسه بودم. ماشروم‌ها بسیار ارزان هستند و به راحتی در زادگاه من یافت می‌شوند، بسیار راحتتر از ماری جوانا یا اکستازی. ما ماشروم را در خانه یکی از دوستانمان استفاده کردیم. من آنها را تا زمانی که خمیر شدند، جویدم. در ابتدا فکر کردم هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد، اما بعد متوجه شدم که زمان به طرز عجیبی شروع به حرکت کرد و تقریباً به جلو رفت. یکی از همراهان من با مشاهده نوع نگاهی که در صورت من بود، گفت: او به تریپ (سفر جادویی) رفته است. سپس او شروع به تلاش برای ترساندن من کرد، او شروع به تکان دادن دست‌هایش جلوی صورتم کرد و گفت که آنها خفاش هستند. این کار باعث ترس من نشد، اما من را آزار می‌داد، بنابراین من آنجا را ترک کردم. احساس من در هنگام رفتن به سمت خانه بسیار عجیب بود. شهر متفاوت به نظر می‌رسید، و حتی با آن که من در آنجا بزرگ شده بودم، به نوعی راه را گم کرده بودم. نور‌های پشت ویترین مغازه‌ها بسیار زیبا به نظر می‌رسید. کسی از من پرسید: آیا حال شما خوب است؟ و در آن زمان متوجه شدم که برای مدت زمان بسیار طولانی تنها پشت پنجره یک فروشگاه بسته شده ایستاده بودم و به آن نگاه می‌کردم. من می‌دانستم آنچه واقعاً نیاز داشتم آرامش بود، بنابراین به خانه رسیدم و موفق شدم بدون بیدار کردن مادرم به رختخواب بروم. سپس هدفون را روی گوشم قرار دادم و به موسیقی گوش کردم. با کاهش اثر ماده به خواب رفتم و فردا بعد از 10 ساعت خواب با سردرد شدید و دهان خشک از خواب بیدار شدم و تا امروز که 20 سال از اولین بار مصرفم گذشته هرگز به فکر امتحان دوباره آن نیفتادم.
